VERWONDERING

 

de ratio van ons bestaan

van ruimte, tijd en eeuwigheid

ik dacht en dacht en vatte het niet

en wennen kon ik er niet aan

het duizelde

omdat elk antwoord

steeds tot nieuwe vragen leidt

mijn menselijk brein te boven

niets over dan geloven…?

het ging me dagen

in de natuur

zoveel schoonheid

eindeloos puur

ik proefde en voelde

en zag meer en meer

de prachtige kleuren

een vogel, de wind

klanken en geuren

ik wist me omringd

juist het stil zijn

en ervaren

zonder wil om te verklaren

bracht me weer bij zinnen

het roerde me van binnen

en waar ik keer op keer

in het doorgronden vast kon lopen

ging met ruimte voor verwondering

de wereld voor me open